Bu gün doktor kötü bir haber verdi bana.''En iyi yönünden düşünürsek 4 ay, en kötü 1 ayınız var'' diyerek yüzüme pat diye durumumu söyledi.Doktor bu; alışmış tabi...Sanki duygularını aldırmış.Mimiklerini de... ''Allahtan ümit kesilmez'' diyerek tamamladı cümlelerini. Ve röntgen filmlerini,tahlil sonuçlarını elime tutuşturu verdi. Başım önde çıktım odasından. Sonra ağır ağır indim hastanenin merdivenlerinden. Hayır üzgün değildim. Belki de sevinçliydim. Artık düşüneceğim hiç bir şey kalmamıştı,uzun bir istirahate çekilecektim. Geriye dönemeyeceğim için (sonuçda bu bir seyahat değildi) arkamda yarım bıraktığım ya da bu hayatta yapmak isteyip de yapamadığım hiç bir şey kalmamalıydı. Bir de borçlarım var mı kontrol etmeliydim. Kimseyi zor durumda bırakmak istemem.
Arabamı Caddebostan'a doğru sürdüm. Sahilde park ettim. Deniz kenarında kimsesiz bir bank bulup oturdum. İnsan en dibe vurduğu zaman neden böyle tenha yerleri tercih eder acaba? Herhalde eksiksiz planlar,hesap kitaplar yapmak ister. Hayatının hesap özetini çıkarmak ister...
Süre olarak en kötüsünü düşünmeliydim. Fazlası bana hediye olmalıydı. İşte burada çıkmazdaydım. Otuz günde neler yapmalıydım? En önemlisi hangisiydi ki ilk ondan başlamalıydım. Bence vedalaşmaları şimdiden yapmalıyım. Sonra son günlerimde elden ayaktan düşer,bilincimi yitirirsem olmaz,içimde kalır. Veda fasıllarından sonra da nerede sabah orada akşam dağıtırım artık.
Tüm bir günümü anneme,diğerini kardeşime,ananeme,babama ve sevdiğime ayırmayı da düşünüyorum. Dolayısıyla 5 günüm gitti bile.
Gözüm bir anda gökyüzüne takıldı. Belkide hani derler ya hayatımı bir film şeridi gibi geçirecek bir yerler arıyordum. Aklıma şey geldi; ölen dedemi ve diğerlerini görebilecek miydim orada acaba...
Şeyi de düşünüyorum; Allahtan arkamda öksüz kalacak bir çocuğum yok. Benden hatıra bir kaç şarkı var.
Gözlerim mi buğulandı ne? Yok yok...Ne yapıyorum ben? Şimdi sırası mı?
Şimdi kalkıp eve gideyim akşam dışarı çıkmak için güzel bir hazırlanayım. Bir kaç kaçamak yapmanın tam sırası. Dünyevi zevklerin tabakta kalan son lokmalarını da sıyırma zamanı...
Yarın bankada olan paramın tamamını çekip yarısını kurucusu olduğum ''Think Green Dreams Company'' yöneticisi Mr. Arcunand'a teslim etmeliyim. Ayrıca bundan sonra yapmasını istediğim, vakıf için hayata geçirmeyi düşündüğüm şeyleri not bırakmalıyım.
Daha sonra bizimkilerin hesabına bir kaç kuruş...Kefenin cebi yok ki...
Daha da sonra son bir konser organizasyonu için David'i aramalıyım.
Yapacaklarımın kabası bu. Diğerleriyse çılgınlık,belki ölüme meydan okuma.
Yükseklik korkuma Kapadokya'ya giderek bir balonla meydan okumak istiyorum. Ve bağırmak ''Ölüm senden korkmuyorum'' diyerek...
Sonra bir Ferrari kiralayarak ibresini son hızda kırmak, Belli bir saat aralığında bir fast-food'cuda herkese bedava yiyecek-içecek dağıttırmak, Bir oyuncakçıya giderek alabildiğim kadar oyuncağı sokaklarda sakız satan,flüt ve darbuka çalan çocuklara dağıtmak istiyorum.
Darülacizeye giderek hiç tanımadığım bir amcanın yada teyzenin hayat hikayesini dinleyerek ağlamak istiyorum.
Son konserden bir gün sonra da evime kapanıp Allah'la başbaşa kalıp bu güne kadar ona olan bağlılığımı pekiştirmek istiyorum.
Soruyorsunuz değil mi? '' Peki bunları sağlıklıyken neden yapmadın? '' diye.
Hayır yanılıyorsunuz yaptım. Onlara sadece veda selamı verebilmek için tekrar yapacağım şeyler bunlar.
Peki ya siz ''Bir dakikanın değerini,şu güneşin,kardeşliğin,sohbetin,şarkıların,gülmenin,sevmenin,sevgilinin,annenin,diğer canlıların,denizin,nefes alabilmenin,bir günün içinde bize yaşatılan aksiliklerin bile değerini'' bildiniz mi?
Bir ay sonra ölecek olsanız maneviyat ve vicdan tartınızda neler eksik yada eksizsiz kalır düşündünüz mü?
Bir ay sonra ölecek olsanız ne yapardınız?
19.03.2014 12.00
.jpg)
not: ''Hayatınızın Son Bir Ayını Yaşamak Üzere Olsaydınız, Kendinizle Nasıl Hesaplaşırdınız'' ı Kendinize Sormanız İçin ''Hastalık'' Olayı Tarafımca Kurgulanmıştır.
BURAK KIRMIZITUNA VİDEOLARI İÇİN TIKLA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder