Bu gün çocukluğumun çoğu zamanının geçtiği o evdeydim.küçük ama onca kayıp ve zamandan sonra bile sıcacık.her karesinde çocukluğumdan bıraktığım bir şeyler topladım gözlerimin ulaştığı köşelerden.sonra odadaki istanbul hanımefendisine dolandı kollarım.sarmaladım onu.sonra eğilip elini öptüm.ananem yine gözleri nemli karşıladı beni.o esnada içimden bir çocuk kaçtı.eteğine asıldı,bir telli araba istedi,bir açık hava sineması tutturdu,bir de tramvay. gözlerimin önünde...tuttum elinden çocuğun içimdeki yerine koydum tekrar onu. sonra hanımefendi bana ''Türk kahvesi içer misin?'' diye sordu. ''senin elinden ne olsa içerim'' dedim tebessümle.o içeri gitti.bense çoktandır ihmal ettiğim ona doğru gittim.o , benim çocukluğumda en mutlu olduğum kısımdı,çünkü yazdı ve en iyi dostlarım karıncalar ve de kumrular vardı. bir de o zamanlar dedem...bir uçda tahta koltuğunda oturan dedemin kucağında baldan tatlı karpuz yemek en sevdiğim oyundu.salona açılan balkon pencerisinden içeriyi; televizyondaki Kemal Sunal filmlerini az mı izlerdim.o evde pişen kurufasulye-pilavın , salçalı köftenin bakıyorum hala tadı ağzımda.
Yere çömeldim,oturmak istedim.benimle olanlar fotograf çekip çocukluğumu geri getirmeye çalışacaklardı bana.ama olmadı.bana bir zamanlar saray gibi gelen o küçük evin balkonunda kaybolan ben,o balkona sığamadım.büyüdükçe hiç bir yere sığamıyor insan,büyüdükçe tek kalıyor.oturamadım bir türlü yere fakat gördüklerim yeterince içime oturdu.sonra ananem geldi elinde kahvelerle.sonra biz içeri odaya geçtik başbaşa.kahvelerimizi yudumlarken hatıralarımızı yad ettik gözyaşı buğusu içinde.
o esnada bir şey oldu.bir kumru geldi yanıbaşımıza.
Çocukluğumda beslediğim kumrular beni unutmamışlardı,demek yolumu gözlüyorlardı.burdaydım ne olursam olayım yine burdayım bakın.ve hiç kimse kalmayana kadar burada olacağım.ama karıncalar yoktu.
Çocukuluğuma döndüm baktım nedeni o balkondu.
.png)
BURAK KIRMIZITUNA VİDEOLARI İÇİN TIKLA:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder